Welcome back, Jackie

Gisterenavond had ik de schok van mijn leven. Mijn weblog was verdwenen. Pleitos, foetsie, bye bye log. Hij stond niet in het overzicht. Mijn domeinnaam was beschikbaar. Mijn emailadres onbekend. Wat een klap! Ik had niks opgeslagen, en al mijn herinneringen waren weg. Waarschijnlijk voorgoed verloren. Alle dingen die ik vorig jaar had gedaan en beleefd, vergeten. Mijn woorden die me mijn jaren in Londen zouden helpen herinneren, gone. Ik was devastated. Goed, na één mail aan de helpdesk bleek mijn weblog in al zijn glorie te zijn hersteld. Fuck knows wat er gebeurd is en waarom hij weg was, maar hij is terug. Alles opslaan! Dit mag nooit meer gebeuren! Ter ere van de terugkeer van mijn blog, volgt hier dus een nieuwe entry. Ik heb oude logs herlezen, en ben blij dat ze weer teruggevonden zijn, want er zijn zoveel dingen die ik me nauwelijks kan herineren! Mijn eerste, hectische maanden als au pair, die gek genoeg toch veel vrije tijd maar weinig vrijheid leken te bevatten. Vrienden, die allang geen vrienden meer zijn, zoals Matt en Aline. Vrienden, die nog wel vrienden zijn, maar niet meer deel uitmaken van mijn dagelijks leven, zoals Andreas, Henry en Jazz. Ik stuitte op een passage over mijn interview bij Waitrose; we moesten aangeven waar we onszelf over 2 jaar zagen. Ik schreef toen dat ik mezelf zag op de bank bij pap en mam en in mijn derde jaar pedagogische wetenschappen in Groningen. Well, that’s changed. Nu zie ik mezelf studerend aan de LSBU, mijn derdejaar, waarin ik me specialiseer in Child Development. Ik zie mezelf in een prachtige mansion in Highgate met mijn eigen Prince Charming. Nee, dat laatste lieg ik. To be honest, ik heb nog geen idee van mijn locatie volgend jaar. Het hangt van mijn rooster af; als ik niet genoeg uren vrij heb om te werken, moet ik misschien wel weer naar een live-in postie uitkijken (oh, gruwel)! Ook las ik over mijn ontstoken amandelen, en ja, die dagen dat ik niets kon eten kan ik me maar al te goed herinneren! Ik wist toen nog niet wat voor horrors me nog te wachten stonden, griep, koorts, buikgriep… Ik schreef over een nieuw favoriet boek, ‘Confessions of an Ugly Stepsister’, door Gregory Maguire. Toeval wil dat ik dat boek nu opnieuw aan het lezen ben. Je kunt zien dat het een van mijn  lievelingsboeken is, het ziet eruit alsof het al minstens honderd jaar oud is. Ik begrijp ineens de term ‘stukgelezen.’ Nu helpt het ook niet dat vorige week mijn gehele flesje water geleegd is in mijn tas, en dat dat water grotendeels geabsorbeerd is door dat boek… Ik las over mijn avonturen met BDNKTJZNNH 493. Gelukkig is dat een gesloten boek; de 43 en de 134 zijn er gelukkig geen familie van. Wel zou ik graag de route Wimbledon-Uni maken in plaats van Muswell Hill-Uni. De laatste tijd weiger ik de tube in de ochtend en rijd in plaats daarvan door naar Kentish Town met de 134 en neem vanaf daar de trein, die, ironisch genoeg, de trein is die ik vroeger uit Wimbledon nam, alleen de andere kant op! Vorig jaar was een enerverend jaar. Op de een of andere manier heb ik het idee dat dit jaar minder ‘enerverend’ is. Ik begin me ineens af te vragen of dat überhaupt wel een woord is zeg, nu ik het twee keer zo achter elkaar gebruik.. Maar word doet er geen rood kringel lijntje onder ( trouwens ook niet onder het woord kringel, waarvan ik echt niet weet wat het betekent… word kent meer woorden dan ik). Maar goed, ik dwaal af. Minder enerverend. Voorspelbaar. Alles was geregeld nog voor ik naar Londen kwam; woonplaats, studie, werk… een fijn en veilig gevoel, maar ik mis het gevoel geen idee te hebben waar ik volgende week ben of wat ik volgende week doe. Nu kan ik mijn weken grotendeels invullen, althans tot aan januari. Een groot gedeelte van mijn leven gaat op aan de uni en aan werk. Eigenlijk zijn alleen de zondagen van mij, en zelfs dan moet ik eigenlijk essays schrijven, en heb ik geen enkele vrije dag echt voor mij. Mijn beste vrienden wonen niet meer in Londen, dus spontane uitnodigingen voor drankjes in pubs of films zijn er niet meer. Ik ben vrij op mezelf, secluded, zouden ze hier zeggen. Ik ga niet meer zo vaak naar shows als vorig jaar, door alle drukte… maar als ik nu ga, ga ik meestal met mijn zanggroep in plaats van alleen, dus dat is wel een verbetering. De shows waar ik vorig jaar zo enthousiast over was, zijn er allang niet meer; Ghost Stories, Oliver! En Tap Dogs. De shows die ze opvolgden zijn ook al weer aan hun laatste maanden toe; de tijd vliegt. Een van de positieve veranderingen van dit jaar is een enorme toename aan oppaswerk. Hoewel het waanzinnig druk is, is het ook erg fijn om op te passen voor 4 Nederlandse gezinnen, en je eigen taal te kunnen spreken in dit land. Hoewel de heimwee soms sterker is dan in mijn eerste jaar, besef ik me ook maar al te goed dat ik me op een trein bevind die in Juni 2013 zijn eindstation bereikt, als ik (hopelijk!) mijn diploma heb gehaald. Dan ga ik terug naar Nederland en zal de jaren in Engeland nooit meer terugkrijgen. Dus hoezeer ik soms ook kan verlangen naar zuurkool, rookworst, Hollandse luchten, fietsen in de frisse ohtendlucht en Sinterklaas Kapoentje, ik sta mezelf niet toe te zwelgen in zelf medelijden,  want ik ben de luckiest girl in town. In  de jaren als toerist had ik toch nooit kunnen denken zelf elke dag een oyster card te gebruiken, binnen te gaan in die grote gebouwen aan de South Bank, deel uit te maken van echte Britse gezinnen, Secret Santa te spelen en te zingen in het stadhuis van Islington? Als ik het weer eens gewoon dreig te vinden, realiseer ik me dit. Toen ik afgelopen zondag ik het zwembad in Crouch End baantjes trok, realiseerde ik me dit. Ik besefte ten volle dat ik niet in Rozengaarde dobberde, maar in het Park Lane zwembad. Wandelend met mijn tweeling door Enfield, een verre buitenwijk van Londen waar je als toerist nooit komt, realiseer ik me dit. En ik zal me het blijven realiseren. In december, als ik mag optreden in Lauderdale House, for the benefit of Whittington Hospital. In januari, als ik een prijs in ontvangst ga nemen voor nog onbekende redenen. Als ik in februari met een nieuwe baan begin in een totaal andere wijk van Londen. Als ik (hopelijk) weer een jaar heb afgerond. Als ik volgend jaar mijn bachelor thesis ga doen. Als ik, hopelijk, mijn bul in ontvangst neem,met zo’n gekke zwarte mantel om en zo’n maffe hoed op. En elke keer, elke keer dat een Engels woord me sneller te binnenschiet dan het Nederlands. In al deze situaties zal ik me bedenken: ik heb het toch maar mooi gedaan. En ik heb zoveel gezien! Natuurlijk, zoveel verschillende plekken, mensen, situaties. Maar, op een hoger niveau, ik heb arm en rijk gezien in hun puurste vorm. Families in gebieden zoals Hackney en Seven Sisters, massa’s mensen opgepropt in flats, die hun boodschappen moeten doen bij de Poundstar, tienermoeders die hun kinderen in Primark kleren kleden, verpauperde gebouwen die van ellende uit elkaar vallen, de gestoorde mensen op de straten, die in zichzelf praten en met wie je oogcontact koste wat kost vermijden moet. Zelfs de zwervers, nabij de stations, zittend op een vel karton, blote voeten, paars van kou, een vermagerde hond naast hen… en dan de andere kant op kijken. De geur van  pis in de tunnels rondom Elephant & Castle, de Halal Fried Chicken in plaats van een Kentucky Fried Chicken.. En dan, de statige witte huizen in Kensington , Maida Vale en Marylebone. Kinderen die al vanaf hun geboorte beschikking hebben over ALLES wat hun hartje maar kan wensen. De enorme BMWs, de iPads, Kindles, iPhones4S, de satchels en de pakken. Nannycams en flatscreen TVs. Dit is zoveel meer dan alleen the survival of the fittest. On a merrier note: Hyde Park Winter Wonderland is weer open. Een enorme kerstmarkt, een kruising tussen een kerstmarkt en een kermis. Er zijn vele attracties, de hoogste Freefall van Europa, achtbanen, treintjes, glijbanen, een klein spookhuis en een heel grote met hangkarretjes, die, grapig genoeg, muziek van onze Hollandse Efteling gebruikt, namelijk de Fata Morgana Theme. Er zijn kraampjes met eten, veel Duits eten zoals bratwurst en gluhwein, en gek genoeg geeft het me een gevoel van thuis-zijn; alsof ik me als Hollander meer Duits dan Engels voel. Wie weet komt het doordat de Duitse taal mij zo doet denken aan de vakanties in Zwitserland als kind, of het eindeloos kijken van de Sissifilms. Ik sprak Duits lang voordat ik een woord Engels begreep. De poffertjeskraam van vorig jaar is weg, maar er zijn wel pannenkoeken kraampjes. Ook zijn er kraampjes met zuurstokken en lollies zoals op Hollandse kermissen. Alle kraampjes zijn in een houten skihutstijl, versierd met guirlandes en lampjes en door de speakers klinkt kerstmuziek. Er is niets dat je meer in een kerststemming brengt! Ik geniet intens als ik door het park loop, maar mis mijn goede maatje Andreas des te meer; vorig jaar deden we dit samen en lachten we samen om alle Duitse etenswaren en het Hollandse orgel. Nu zend ik hem foto’s via what’s app, en denk met een glimlach terug aan Kerst 2010… Goed, na deze sentimentele log, even wat triviale feitjes: - Ik heb een badpak. Ik ga dit zwemmen serieus aanpakken. - Tottenham Court Road Station is weer in operation, na maanden constructiewerk. Ze hadden vanaf het begin gezegd, eind november opent het station, en unlike het geval van Arnhem CS houden ze zicht aan hun woord. - Morgen is er een algehele strike. Ik wil ook staken. Mag ik staken van de vakbond, alsjeblieft? En ultimate fact, ik heb deze avond NIETS aan mijn essay wetenschapsfilosofie gedaan. Dat essay bezorgt me nog eens een depressie. Nu maar gaan slapen en hopen dat ik morgenvroeg nog iets kan doen…